Deel 5 - Andere hoefverzorger, de zoveelste terugval en toch maar op de foto. 

De beslissing dat ik geen ijzers wilde ging samen met een andere belangrijke beslissing. Het was niet dat mijn huidige hoefsmid me de afgelopen jaren niet goed geholpen had. Lady had altijd erg ongecompliceerde hoeven en heeft het er prima mee gedaan. Maar door mijn proces en de situatie met Lady merkte ik dat ik iemand nodig had die verder dacht en dieper keek dan enkel ‘een omgekeerd ijzer omdat we dat al jaren zo doen’. En zo kwam ik bij een gerenommeerde ijzerloze bekapper terecht. Hij zou Lady en mij de komende tijd verder gaan helpen. Elke paar weken kwam hij langs. Veel vaker dan regulier om ervoor te zorgen dat de toenemende kracht op de witte lijn, die ontstaat als de hoornwand langer wordt, minimaal te houden. Daarnaast bleven zo de schoenen beter passen en gemakkelijker aan te krijgen.

Zo goed als het leek te gaan met de hoefschoenen en andere bekapper werd ik in de periode erna weer goed met mijn neus op de feiten gedrukt. Langzaamaan had ik de buut weer iets verlaagd in de hoop dat het kon. Na een periode van stabiel lagere buut ging het opeens weer mis. Ik weet nog goed dat ik weer op stal kwam en de moed me in de schoenen zonk. Terneergeslagen en naar binnen gekeerde Lady... weer achterover hangend. HOE dan..??? Ik heb toen wel even een flink potje staan snotteren. Ik wist het echt niet meer. We veranderden niets significants en toch weer mis. Is dit het dan? Moet ik je laten gaan? Ik wil niet dat je er nog veel langer zo naar bijstaat…

Dat was het moment waarop ik foto’s wilde laten maken. Ik wilde weten wat er van binnen gaande was om zo ook wellicht meer helder te krijgen waar het naar toe zou gaan en of ik niet toch die verdrietige beslissing moest nemen. Enkele dagen later kwam de paardenarts met een mobiele Röntgenunit. Ik mocht er i.v.m. mijn zwangerschap helaas niet bij blijven maar even later stonden beiden voorhoeven op de foto. Ik reed achter de DA aan naar de praktijk om de foto’s te kunnen bekijken. Gelukkig leek het mee het vallen en kreeg ik het advies echt geduld te hebben dus reed ik later met een grote doos buut weer naar huis.

Ik stuurde de foto’s door naar mijn hoefbekapper. Helaas kreeg ik daar minder goed bericht. Er was geen referentie punt op de hoef geplakt waardoor de kanteling moeilijk te meten was. En hij leek toch echt wel een flinke kanteling te zien. Hmm… en nu dan. De volgende bekapping in de dagen er na liet hij me zien hoe dat zat. En de ribbel die inmiddels steeds duidelijker werd in de uitgroei van de hoef liet me ook zien hoe het zat. En hij gaf me aan dat het eigenlijk niet de kanteling is van het hoefbeen, maar de hoefcapsule. In de bekapping streefde hij er naar het hoefbeen weer zo evenwijdig als mogelijk aan de grond te krijgen. Hierdoor werd de kanteling van de hoefwand in de weken erna nog zichtbaarder. Ook stelde hij me gerust… het komt wel weer goed. Soms heb je dat echt even nodig.

Maargoed... Lady stond ondertussen alweer een aantal maanden apart op de paddock. Geen sociaal contact, althans soms een snuffel aan de neus van een passerende weidegenoot en moest dagelijks toezien hoe de hele stal vrolijk naar de wei ging. Ik vroeg me af of ze ooit weer op de wei zou kunnen. Want dat ze zo niet gelukkig was, dat kon iedereen zien.

Voor Lady was de weide naast voeding ook haar sociale leven. Gelukkig is dat stuk inmiddels op veel plaatsen op een track of paddock paradise ook op te lossen. Dus weidegang is niet meteen op dat vlak overal een must. In mijn huidige werk hoor ik veel terug dat paarden niet meer op de weide komen i.v.m. stofwisselingsproblemen of angst voor (opnieuw) hoefbevangenheid. Dit heeft veel effect op het rantsoen van een paard en de beschikbaarheid van specifieke en zeer nuttige nutriënten. In de nieuwsbrief van juni/juli vertel ik je daar meer over.

De tijd gingen voorbij en gelukkig stabiliseerde Lady langzaam aan. Mijn uitgerekende datum kwam in zicht en in verband met de intensieve zorg voor Lady had ik de wens dat het echt iets beter met haar ging zodat ik haar langzaam iets meer zou kunnen loslaten en toevertrouwen aan anderen zonder bergen met zorgen. Dus probeerde ik weer af te bouwen met de pijnstilling.

Mijn geduld werd beloond, na een kleine vijf maanden wachten en toezien ging het deze keer wel goed!  En zelfs zo goed dat ze een week voor mijn uitgerekende datum al een week stabiel zonder buut stond… wat een intense opluchting…

De volgende keer: Nooit meer zonder graasmasker? Durven kiezen voor je paard en durven veranderen, ookal betekent dat je iets vertrouwds achter moet laten.